Αν και φαντάζει παράδοξο, κατά τα φαινόμενα σε όσο λιγότερο καθαρά ή άσηπτα (κοινώς λιγότερο φυσικά) περιβάλλοντα διαβιούμε στους πρώτους μήνες της ζωής μας τόσο λιγότερο αλλεργικοί γινόμαστε τελικά…Φυσικά αν κάποιος αναλογιστεί ότι στο πολύ ευαίσθητο αυτό χρονικό παράθυρο της ζωής ενός ανθρώπου, όπου το ανοσοποιητικό βρίσκεται σε μια περίοδο εντατικών φροντιστηρίων μάθησης και διάπλασης, η έλλειψη ερεθισμάτων προς αυτό, είτε αυτό λέγεται μικρόβια ή τοξίνες, μάλλον το κρατά… στάσιμο στην ίδια τάξη, και τελικά το ωθεί να εκτραπεί προς άλλο- έργο και όχι προς το φυσιολογικό.

Έτσι λοιπόν, ο εκμοντερνισμός του τρόπου ζωής των δυτικών κοινωνιών, φάνηκε ότι δυστυχώς εκτός όλων των άλλων συνοδεύτηκε και από δραματική αύξηση των αλλεργιών. Αυτό ακριβώς είναι και αυτό που υποστηρίζεται στην ‘’υπόθεση υγιεινής’’ κατά την οποία οι πολυμελείς οικογένειες, η διαβίωση σε αγροτικά περιβάλλοντα, η επαφή με κατοικίδια ζώα, αλλά και γενικότερα η αυξημένη έκθεση σε μικρόβια στην πρόδρομο ζωή ενός παιδιού είναι παράμετροι που το προστατεύουν από τη μελλοντική ανάπτυξη αλλεργιών. Σε αντίθετη περίπτωση η διαβίωση σε αστικά (βιομηχανοποιημένα) κέντρα, η αυξημένη χρήση αντιβιοτικών και οι συνθήκες απόλυτης αντισηψίας μάλλον οδηγούν σε ακριβώς αντίστροφα αποτελέσματα.

Επιστροφή σε φυσικά περιβάλλοντα λοιπόν…?

Σίγουρα στο σύγχρονο άνθρωπο μια τέτοια απόφαση όσο αναγκαία και αν φαντάζει άλλο τόσο δύσκολη είναι στην πραγματικότητα. Ωστόσο, απλά μέτρα όπως η αποφυγή αλόγιστης χρήσης αντιβιοτικών αλλά και η εκλογικευμένη και όχι παράλογη χρήση αντισηπτικών και απολυμαντικών (όπως για παράδειγμα επισυμβαίνει κατά περίπτωση με τη διαρκή-σε μορφή αυτοσκοπού ορισμένες φορές- αντισηψία τόσο του ίδιου του παιδιού ή των ρούχων του ή και της πιπίλας του ακόμη) μπορούν να αποτελέσουν μια πρώτη αρχή με κατεύθυνση την ελάττωση των αλλεργιών.